Jest Pani wrocławianką?
Nie, jestem warszawianką. Los rzucił mnie do Wrocławia razem z rodzicami. Ojciec dostał tu pracę, przyjechał na pięć lat. Został 25. A więc z urodzenia jestem warszawianką, ale z wychowania szkolno-studenckiego - wrocławianką. Tu mam wielu wspaniałych przyjaciół. I dlatego, w moim życiu jest to miasto numer dwa. Po Warszawie.
Jak Pani poznała męża?
Poznałam męża dzięki mojej przyjaciółce Joli. Znała go, ponieważ ich ojcowie pracowali w tej samej branży, w spółdzielniach mieszkaniowych. Mąż kiedyś przyszedł do Joli do pracy, wszedł do jej pokoju, usiadł i tak się poznaliśmy. Od tego momentu do czasu, kiedy między nami zaiskrzyło, była jeszcze daleka droga. Ostatecznie to ja zdecydowałam, że to jest facet, który będzie moim mężem. Ja go wybrałam. On się zawsze śmiał, że to była moja decyzja, a on nie miał nic do gadania. I to prawda.
Dobry materiał na męża?
Zdecydowanie tak, ze swoimi cechami charakteru: odpowiedzialnością, solidnością. Takimi, które w życiu są najbardziej potrzebne. I inteligencją, którą niewątpliwie posiadał, oraz specyficznym poczuciem humoru. Takim trochę ścichapęk. Siedział, słuchał, nic nie mówił, ale jak już zażartował, to było to naprawdę dowcipne.
Ścichapęk?
Nigdy nie było wiadomo, z czym wystrzeli. Ja mam podwójne nazwisko: Małgorzata Sekuła-Szmajdzińska. Mąż mówił: moja żona ma dwa nazwiska, jedno gorsze od drugiego, Ten komentarz pokazuje, jakie było to poczucie humoru, trochę autoironiczne.
Kiedy Państwo wzięli ślub?
W 1986 roku.
Więcej przeczytasz w sobotnim wydaniu Dziennika Zachodniego
Nie tylko o niedźwiedziach, które mieszkały w minizoo w Lesznie
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
