Dyktando w Jaworznie. Znamy mistrzów ortografii

Dyktando w Jaworznie. Znamy mistrzów ortografii:

Jak co roku, tak i tym razem organizatorem Mistrzostw Ortograficznych Jaworzna była "budowlanka", czyli dawny Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 1, a dzisiaj ZSP 3. Po raz drugi ta jaworznicka ortograficzna rywalizacja nosiła imię Krystyny Bochenek.

- Było w miarę łatwo. Trudniejszy wydawał się nawet tekst, który czytano przed właściwym dyktandem - uśmiecha się Patrycja Mechejek, gimnazjalistka z Byczyny.

A co sprawiło trudność w samym dyktandzie?
-Było kilka wyrazów, których nie znałam, nie wiedziałam więc, jak je napisać, ale jakoś sobie poradziłam - stwierdza Karolina Smalcerz, koleżanka Patrycji.

Mistrzami Ortografii zostali uczestnicy w trzech kategoriach. W przypadku osób dorosłych jest to Krystyna Dubiel. Wśród uczniów szkół ponadgimnazjalnych najlepiej napisała dyktando Justyna Kramarczyk z II Liceum Ogólnokształcącego. Najlepszym gimnazjalistą pod względem poprawnego pisania okazał się Aleksander Kowal z Gimnazjum nr 4 (Zespół Szkół Ogólnokształcących).

Drugie miejsca zyskali Maciej Kajzer (kat. dorośli), Pamela Olej z II Liceum Ogólnokształcącego (kat. szkoła ponadgimnazjalna) i Oliwia Bułkowska Oliwia z Gimnazjum nr 4 (kat. gimnazjum).
Trzecie miejsce w swoich kategoriach zajęli kolejno Marta Mazur, Martyna Roczkalska z III Liceum Ogólnokształcącego i Magdalena Koźmin z Gimnazjum 10.

A oto tekst tegorocznego dyktanda:

Wyprawa w Beskidy
W późnojesiennym pejzażu pachną świerki i modrzewie, mokre gałązki nie trzeszczą, jest ślisko i nieprzyjemnie, ale oczy przyciąga żółtobrązowy kilim. Gdzieniegdzie błyśnie jarzębina czy rudobrązowa huba, czasem sfrunie spłoszony ptak. Zażywny staruszek
w towarzystwie wilczura Kowala pną się pod górę. O świcie, gdy wyruszali z Dworca Centralnego w kierunku Bielska-Białej, było rześko i cudnie, a potem zaczęła się mżawka. Jakiś współpasażer, współczując piechurom, doradzał powrót do domu, lecz pan Kowalski półżartobliwie odpowiedział, że stary wiarus nie cofa się przed byle deszczem. Rzeczywiście, niebojący się nieprzyjaznej natury, zawsze lubił ekstremalne warunki, w których mógł sprawdzić swoje możliwości. Teraz idą w stronę Magurki i kąpią się w deszczu. Choć zbliża się południe i jeszcze daleko do zmierzchu, las ciemnieje i góra chowa się we mgle. Pan wsparty na kiju dziarsko zdąża do celu, stary pies drepcze z podkulonym ogonem, wyraźnie niezadowolony. Wolałby przysnąć pod pierzynką, ale pana ciągnie głód przygód. Od czasu do czasu Kowal wyniucha jakiś trop, może jeża, a może grubego zwierza, ale co to za atrakcja… Na dworze plucha i wichura, a oni prą naprzód, by raz jeszcze, na przekór słabości, zdobyć jakiś szczyt. W tym czasie wnuczka pana Kowalskiego pisze dyktando, więc dziadek mocno trzyma kciuki, a raczej jeden kciuk, bo w drugim dzierży kostur. Patrząc w smutne ślepia Kowala, mówi: „Jeszcze chwila i zdobędziemy nasze Himalaje, ty dostaniesz garść chrupek, ja spałaszuję kanapki i odpłyniemy do domu. A nocą wrócimy do miasta młodsi co najmniej o dekadę.” Zwierzę rozumie, radośnie macha ogonem, marzy o suchym posłaniu i myśli: „Ot, pieskie życie”.